ایده انکی

[MohammadRostami 1,321]

آنکی براساس چه مفاهیمی ایجاد شده است؟

[MohammadRostami 1,321]

دو مفهوم مهم در پس آنکی نهفته است: امتحان به‌یادآوری فعال (active recall testing) و تکرار تأخیری (speed repetition). این دو مفهوم علی رغم نگارش فراوان در ادبیات علمی در سال‌های متمادی، برای اکثر یادگیرندگان شناخته شده نیست. فهم چگونگی کارکرد این‌ها شما را تبدیل به‌یادگیرنده‌ای بسیار مؤثرتر خواهد کرد.

 

امتحان به یادآوری فعال

 

امتحان به یادآوری فعال به معنی در معرض پرسش قرار گرفته شدن و تلاش برای یادآوری پاسخ است. این مفهوم دقیقاً دربرابر مطالعه‌ی منفعل قرار دارد؛ مطالعه‌ی منفعل یعنی می‌خوانیم، می‌بینیم یا گوش فرا می‌دهیم بدون اینکه توقف کنیم و ببینیم که آیا پاسخ را می‌شناسیم یا خیر؟. تحقیقات نشان داده است که امتحان یادآوری فعال در ساختن خاطرات از مطالعه‌ی منفعل بسیار قوی‌تر است. دو دلیل برای این امر وجود دارد:

 

1. عمل یادآوری چیزی حافظه را تقویت کرده و احتمال اینکه بتوانیم بعداً دوباره آن را به خاطر بیاوریم افزایش خواهد داد.
2. وقتی که نمی‌توانیم به سؤالی پاسخ بدهیم، بیانگر این است که نیاز داریم به آن موضوع بازگشته تا آن را مرور کنیم یا دوباره برای یادگیری آن سعی کنیم.

 

شما احتمالاً در سال‌های مدرسه با امتحان یادآوری فعال بدون اینکه متوجه باشید روبه‌رو شده‌اید. زمانی که آموزگاران خوب تعدادی پرسش برای پاسخگویی بعد از خواندن یک مقاله به شما می‌دادند، یا شما را وادار به دادن امتحان بررسی پیشرفت هفتگی می‌ساختند، فقط صرفاً به دنبال اینکه بفهمند شما مطلب را درک کرده‌اید یا خیر نیستند. با امتحان کردن شما، آنها در حال افزایش احتمال یادآوری مطالب در آینده هستند.

 

یک راه خوب برای وارد کردن امتحان یادآوری فعال در مطالعات خود، استفاده از فلش‌کارت است. در فلش‌کارت‌های سنتی، پرسشی را در یک سمت کارت و پاسخ را در سمت دیگر کارت می‌نوشتید. با نچرخاندن کارت تا هنگامی که به پاسخ فکر نکرده‌اید، می‌توانید مطالب را مؤثرتر از آنچه که نگاه منفعل اجازه می‌دهد بیاموزید.

 

یا ازش استفاده کن یا از دستش بده

 

مغزهای ما ماشین‌هایی کارآمد هستند و به سرعت از اطلاعاتی که مفید به نظر نمی‌رسد صرف‌نظر می‌کند. احتمالاً شما ھم چیزی را که برای ناهار در دوشنبه دو ھفته‌ی گذشته خوردید اکنون به یاد نمی‌آورید، چون این اطلاعات معمولاًً مفید نیستند. اما اگر به رستورانی فوق‌العاده در آن روز رفته باشید و دو ھفته‌ی گذشته را ھم مشغول تعریف کردن از آنجا برای دیگران بوده‌اید، احتمالاً با جزئیات روشن آن را به یاد دارید.

 

قانون «یا ازش استفاده کن یا از دستش بده» مغز، به هر چیزی که یاد می‌گیریم اعمال می‌شود. اگر بعد از ظهری را صرف یادگیری تعدادی اصطلاحات علمی کرده باشید و سپس به این مطالب به مدت دو ھفته فکر نکنید، احتمالاً تا الان اکثر آن‌ها را فراموش کرده‌اید. در حقیقت، مطالعات نشانگر آن است که ما 75 درصد مطالبی را که یاد می‌گیریم در بازه زمانی 48 ساعت فراموش می‌کنیم. این حقیقت می‌تواند بسیار ناامید کننده به نظر برسد، مخصوصاً هنگامی که در حال یادگیری حجم زیادی از اطلاعات هستیم. اما راه حل ساده است:مرور. با مرور اطلاعاتی که تازه یاد گرفته‌ایم، می‌توانیم میزان فراموشی را به شکل قابل توجهی کاھش دھیم. تنها مشکل این است که مرور سنتی خیلی کاربردی نیست. اگر از فلش‌کارت کاغذی استفاده می‌کنید، مرور ھمه آنها اگر فقط 30 تا از آن‌ها را برای مرور داشته باشید بسیار راحت است، اما افزایش سریع تعداد فلش‌کارت به300 یا 3000 ، مرور را بسیار دشوار خواهد کرد.

 

تکرار تأخیری

 

اثر تأخیر توسط روانشناسی آلمانی در سال 1885 گزارش شد. او مشاهده کرد که اگر به جای چندین بار مطالعه در یک جلسه، بین مرورها در طول زمان فاصله اندازیم، احتمال یادآوری مطالب بیشتر خواهد بود. از دھه 1930 تعدادی پیشنهاد برای استفاده از اثر تأخیر برای بهبود یادگیری وجود داشت، که تحت عنوان تکرار تأخیری نامگذاری شد. یکی از پیشنهادات مربوط به سال 1972 هست، زمانی که دانشمندی آلمانی به نام سباستین لایتنر روشی از تکرار تأخیری با استفاده از فلش‌کارت را محبوب ساخت. با جداسازی کارت‌های کاغذی در یک سری جعبه و حرکت کارت‌ها در هربار مرور موفق یا ناموفق به یک جعبه‌ی متفاوت، تخمین نسبی از چگونگی به خاطر سپرده شدن یک کارت و زمانی که باید مجدداً مرور شود در یک نگاه اجمالی به دست آمد. استفاده از جعبه‌ی چند خانه‌ای در برابر استفاده از یک جعبه‌ی یک خانه‌ای پیشرفت بزرگی بود و این مدل به شکل وسیعی توسط نرم‌افزارهای فلش‌کارتی رایانه‌ای به کار گرفته شد. هرچند، این یک برخورد نه چندان دقیق است، چون تاریخ دقیقی که مطلب را باید مجدداً مرور کنید به شما نمی‌دهد و به خوبی از پس مطالب با دشواری‌های متعدد برنمی‌آید.

 

بزرگترین پیشرفت در 30 سال اخیر توسط مؤلفان سوپرممو، برنامه فلش‌کارتی پولی که از تکرار تأخیری استفاده می‌کند، صورت پذیرفته است. سوپرممو پیشرو مفھوم سیستمی است که مراقب زمان ایده‌آل مرور مطالب هست و خودش را بر اساس کارکرد کاربر بهبود می‌دهد. در سیستم تکرار تأخیری سوپرممو، هر زمان که به پرسشی پاسخ می‌دھید، به برنامه می‌گویید که با چه کیفیتی توانستید که آن را به یاد آورید- کاملاً آن را فراموش کرده‌اید، اشتباه کوچکی مرتکب شده‌اید، با سختی آن را به یاد آوردید، یا به راحتی به یاد آوردید و غیره. برنامه از این تعیین کیفیت برای تصمیم‌گیری در مورد زمان مناسب نمایش مجدد کارت به شما استفاده می‌کند. از آن جایی که یک خاطره را هر بار که با موفقیت به یاد آورید، قوی‌تر می‌شود، زمان بین تکرارها به تبع آن افزایش می‌یابد. بنابراین ممکن است سؤالی را که برای اولین بار دیدید، دفعه بعد 3 روز بعد آن را ببینید، و دفعات بعدی ۱۵روز بعد، ۴۵ روز بعد و به ھمین ترتیب.

 

این انقلابی در یادگیری بود، چون با این روش می‌توان مطالب را با کمترین میزان تلاش یاد گرفت و به خاطر آورد. شعار سوپرممو خلاصه‌ی ھمه‌ی این بحث‌ها است: «با استفاده از تکرار تأخیری، می‌توانید فراموش کردن را فراموش کنید.»